Sint Eustatius |
Statia, 11 oktober 2014.
Vrienden,
Deze maand is het een jaar geleden dat mijn dienstverband bij het Mauritshuis ophield te bestaan. Aan een kant is het pas een jaar, aan de andere kant lijkt het al wel heel lang geleden dat ik dagelijks van en naar de Lange Vijverberg fietste. Die herinneringen haal ik weliswaar moeiteloos op maar tegelijkertijd is er sindsdien zoveel gebeurd dat het veel langer geleden lijkt. Wie kon immers toen bevroeden dat wij nu ca. 7000 km zuidwestelijk van Nederland een nieuwe woon- en werkomgeving zouden betrekken? Niemand toch...
De afstand wordt overigens gemakkelijk virtueel verkleind wanneer we via FaceTime en Skype contact hebben met familie en vrienden. Als je dat vergelijkt met de telefoontjes en brieven die indertijd - slechts enkele decennia terug - het enige communicatiekanaal over de grote afstand vormden, dan lijken de werelddelen toch een stuk dichter bij elkaar gekomen. Gezellig natuurlijk maar de echte geografische afstand en het bijbehorende tijdverschil zijn er niet minder op geworden. Toch lijkt dit alles best te wennen. Statia is steeds meer onze eigen leefomgeving. Niet alleen omdat het zo is, maar ook omdat zo voelt. Rustig en vredig in het dagelijks leven zonder veel opsmuk. Een vriendelijke bevolking met een eigen temperament, dat op puberale leeftijd in de klas trouwens best nog behoorlijk kan ontvlammen!
In de reeks van tegenslagen en succesjes meen ik echter vooralsnog een licht opwaartse lijn te herkennen waar ik mij natuurlijk enthousiast aan vasthoud. En als ik merk dat de wiskundige inhoud van de lessen ook werkelijk wordt opgepakt dan word ik daar oprecht blij van. Omgekeerd komt het ook wel voor dat gevoelens van wanhoop aan de horizon zichtbaar worden wanneer de zoveelste poging om een bepaald aspect duidelijk te maken toch weer lijkt te stranden. En als een hele klas voortijdig het lokaal moet verlaten vanwege wangedrag (waaronder stenen gooien en vechten) dan vinden niet alleen de kinderen dat niet leuk: ook ik denk dan "waar en wanneer is dit verkeerd gegaan" en "hoe had dit anders gekund". En toch: de globale lijn verloopt heus stijgend! Als leerlingen mij zelf benaderen voor extra les (al dan niet daartoe aangezet door ouders) dan is er kennelijk toch sprake van een band.
Natuurlijk had ik in Nederland wel eens gehoord van "de leraar van het jaar" maar wat ik mij nooit had gerealiseerd dat er naast zoiets als Moederdag ook een door de VN gepropageerde Teachers Appreciation Day bestaat. Echt waar: op 5 oktober van elk jaar worden wereldwijd onderwijzers en leraren in het zonnetje gezet. Omdat 5 oktober dit jaar op een zondag valt was er bij ons op vrijdagmiddag 3 oktober zo'n feestelijke bijeenkomst met bbq, drank, muziek en speeches. Bestuurslid Nora, door iedereen zeer geliefd, gaat het bestuur verlaten vanwege het bereiken van de 65-jarige leeftijd en nam afscheid met woorden die recht uit haar hart kwamen: een prachtmens!
Eerder in de week hebben we gegeten bij Freddy: de projectleider/architect van het nieuw op te bouwen Knippenga-Estate. Dit park omvat een aantal zeer luxe huizen met een schitterend uitzicht, vlak bij de Botanical Garden. Gezellig en lekker gegeten. Een volgende keer weer bij ons.
Mia gaat na de herfstvakantie tweemaal twee uur in de week in de lokale bibliotheek, kinderen helpen bij het lezen van boeken in het Nederlands. Een en ander via het ECE, het Expertise Centre Education Care St. Eustatius.
Zondag 5 oktober eerst genoten van een brunch bij Michael en Kathy, hier ook George Works ontmoet: onze Amerikaanse weerprofeet die hier een stukje verderop woont. Later in de middag meegedaan aan een pubquiz, Mia als (eenmalig) jurylid, Jan als deelnemer aan een team. Niet zomaar een team: het winnende team! Aldaar ook een oud collega (marine) met echtgenote ontmoet, momenteel werkzaam op Curaçao en op vakantie in Sint Eustatius, als gast van Jos en Carli. Hoe toevallig en hoe klein is de wereld...
Gisteren, vrijdag 10 oktober, was het de laatste dag voor de herfstvakantie. Wij gaan een paar dagen naar Saba (waarover natuurlijk meer in een volgende brief) en gisteravond hebben we, met onze huisbaas Alicia, gegeten bij buren Michael en Kathy (met hun Belgische gast François). Vanavond met hetzelfde gezelschap even lekker eten bij Fay's restaurant.
Mia is gisteren naar een "market" en "meatsale" geweest. De markt stond in Statia News aangekondigd met "So come out, here is the place to be". Uit de foto blijkt hoe klein het marktje was! Wel zeer vriendelijke mensen en echte kokosOLIE kunnen kopen, island-made!
Noot: Zojuist onze Kymco-scooter verkocht aan Francois: ons persoonlijk transport blijkt toch veelal lopend of met de auto...
Groeten,
Mia en Jan.