Statia, 30 september 2018.

Vrienden,

De vorige nieuwsbrief eindigde met een Indonsische rijsthap die nog moest plaatsvinden. Ashley (van Paramira) had een idee en Mia wist hoe je zoiets moet organiseren dus het is een succesvolle avond geworden. Wij hadden onze buurman Mike Marcolino uitgenodigd en ook Christina, Maldwyn en hun zoon Sjevon (die in de week erop volgend start met de MBO-opleiding "vliegtuigonderhoud" in Hoofddorp).

Mia had het zo georganiseerd dat de borden opgediend en wel zouden worden uitgeserveerd om te voorkomen dat de eersten hun bord vol zouden plempen en dan na afloop vragen om een bakje om het restant mee naar huis te nemen terwijl de laatsten dan nog aan de beurt moeten komen. Statianen houden immers nogal van "doggybags".

Iedereen was erg te spreken over de smoor, de kip, het hete eitje en al het andere lekkers rondom het portie witte rijst. De deelnemers hadden zich van tevoren aangemeld bij Ashley en het bleek dat er nog gemakkelijk nog wel een stuk of 10 boven de aangemelde vijfentwintig bij hadden gekund. Althans, uitgaand van de belangstelling die tot op de dag zelf nog bleef bestaan. Bij het koken is Mia natuurlijk uitgegaan van de aangemelde vijfentwintig: je moet immers ergens een streep trekken en het moet ook voor haar leuk blijven.

Ashley heeft het voornemen, mede gebaseerd op dit succes, om in de toekomst wel vaker een themamaaltijd te organiseren. We houden het in de gaten!

Donderdag (6 september) was er een townhall meeting in het Community Center waarin Mike ons bijpraat over twee onderwerpen: wat gaan we doen aan de erosie, en hoe staat het met de plannen voor een nieuwe verkeerstoren en een terminal voor het vliegveld. In zijn inleidende woorden gaf hij ook een toelichting op de bekabeling onder de grond en de ontwikkeling van VDSL (snel internet). In de marge van deze meeting gaf Mike mij aan dat hij pas duidelijkheid wilde geven over de plannen als de planning al behoorlijk vaststaat. Plannen met een verdere planningshorizon en nog veel onzekerheid houdt hij zo lang mogelijk stil.

Ooit heb ik bij de marine voor deze strategie de benaming mushroom-routine gehoord: keep them in the dark and feed them with shit. Waarom toch deze weinig transparante besturing? Het antwoord van Mike is eenvoudig: omdat hij niet wil worden "beschuldigd" van valse beloften wanneer planningen niet blijken te worden gehaald. Volgens hem zijn er nog steeds genoeg op het eiland die de activiteiten voortvloeiend uit de bestuurlijke interventie het liefst zien mislukken om dan te kunnen zeggen: zie je wel, met die Nederlanders wordt het niets... Tja, de radiouitzendingen van Charles Woodley (voormalig commissioner, protege van Clyde van Putten) liegen er inderdaad niet om. Er is nog steeds een "harde kern" die fel tegen de huidige besturing is. De grote, zwijgende massa ziet echter volgens ons heus wel dat het langzaam beter gaat. Afijn, wordt vervolgd.

Op een middag lopen we door Duggins (de supermarkt), wordt Mia aangesproken door een jonge vrouw van een jaar of 25. Ze zegt tegen Mia dat zij later, als zij oud(er) is, wil leven zoals wij. Altijd bij elkaar (was vroeger met een varende Jan wel anders), elke dag (ziet ze ons kennelijk) in zee, samen ergens eten of koffie drinken. Volgens haar ziet het ideale leven er uit zoals wij dat leven. Aandoenlijk, nietwaar?!

Maandag 10 september is er weer een townhall meeting. Ditmaal in Lions Den. Investeerder Rob Proper krijgt de gelegenheid om zijn hotelproject nabij Knippenga toe te lichten en vragen te beantwoorden. Zonder in detail te treden was het zonneklaar dat hr Proper liever geen tijd aan wilde besteden aan een dergelijke informatiesessie. Hij had zijn presentatie slecht voorbereid en vragen werden niet ter zake doch slechts heel globaal beantwoord.

Een dag later was er een meeting van de Advisory Board (waarin Mia) waarbij een brochure werd uitgedeeld waarin een stip op de horizon (Statia in 2028) werd beschreven. He, maar dat is toevallig. Sprak Proper de dag ervoor ook niet over een kabelbaan naar de Quill en over elektrische autos op het eiland? Van wie is deze droom eigenlijk? Van de bestuurders of van de investeerder? Een vraag waarbij Mervyn Stegers niet heel gelukkig leek. Er zijn geen woorden meer aan gewijd.

Dan is er de eerste serieuze stormwaarschuwing: Isaac komt er aan. Hij heeft even de status (en kracht) van orkaan gehad maar is inmiddels iets afgezwakt tot een "tropical storm" en de voorspelling is dat hij ongeveer 150 km zuid van ons (ter hoogte van Dominica en Martinique) de Antillen zal "binnenkomen" vanuit de Atlantische Oceaan en zijn westelijke koers vervolgens voortzet over de Caribische Zee. De dagen ervoor zijn van een onheilspellende rust: de spreekwoordelijke stilte voor de storm.

Donderdag 13 september is de dag van de passage van Isaac. Op die dag gaat hij van de Atlantische Oceaan over Dominica naar de Caribische Zee. Voorzichtigheidshalve kondigt het eilandbestuur af dat de scholen gesloten zullen zijn. Met de weersvoorspelling in de hand wellicht een tikje "overdreven" maar ja, de schrik van vorig jaar zit er kennelijk nog in. Het is een tamelijk rustige dag. Vrijdag gaat de school weer gewoon open. Vrijdag laat in de middag regent het indrukwekkend veel en hard en gaat het bovendien donderend onweren. We trekken de telefoonkabel (waaraan het modem hangt) en de stekkers er maar uit. We zijn best een beetje zuinig op onze internetverbinding. Niet alles is zomaar te koop op het eiland. Het is niet koud en zo binnen zittend met de regen kletterend op het dak voelt het een beetje aan als kamperen.

Op zaterdagen, zo is althans momenteel de afspraak, geef ik bijles. Eigenlijk een beetje bijzondere bijles. Een eersteklasser voor wie de wiskunde wel een tandje moeilijker of sneller mag gaan. Dus gewoon met hetzelfde boek als in de les maar dan eens kijken of we niet wat vlotter door dat boek kunnen gaan. Tja, ook wel eens leuk: iemand voor wie het wat moeilijker mag.

Donderdag 27 september spreekt de Vaste Commissie voor Koninkrijksrelaties van de Tweede Kamer over de voortgang van het verbeterprogramma op Sint Eustatius. Wij hebben een brief gestuurd naar deze Commissie over de geringe transparantie betreffende dit plan. Op het eiland heeft hoegenaamd niemand inzicht in het geheel van activiteiten die worden voorzien. Koren op de molen van tegenstanders van de interventie, zo lijkt ons. Heel gemakkelijk wordt nu gezegd en vernomen "wat gebeurt er nu eigenlijk?".

Het zal vast wel meer zijn dan de ondergrondse belegging van (koper- en glas)kabels ten behoeve van het transport van elektrische energie respectievelijk snel internet (VDSL). Maar het is toch een beetje raar dat Den Haag beter geinformeerd blijkt dan wij hier lokaal. Daarover ging onze brief (die in het overleg is aangehaald). Zoals hiervoor al is genoemd: wordt vervolgd.

Het was ook tamelijk teleurstellend dat tijdens de behandeling van het vaststellen van een sociaal minimum voor de BES eilanden, D66 en het CDA een onverwachte draai maakte en niet achter het voorstel bleven staan. En dat nadat er tijdens een bezoek aan de eilanden en in een eerdere vergadering van de Vaste Kamercommissie van de Tweede Kamer toch duidelijk een ander standpunt was ingenomen.

Op donderdag was ook de jaarlijkse Statia Sustainability Conference met als thema wellness en health. Mooie plannen om Statia een Wellness Centre te maken. Health is natuurlijk niet alleen het uiterlijk vertoon dus werd ook aandacht besteed aan ratcontrol en de wasteplant, in twee zeer duidelijke en informatieve presentaties.

Het lijkt alsof op school oude tijden herleven. In mijn eerste jaar had ik bepaald problemen met de leerlingen van het toenmalige havo-3. Toch zijn deze leerlingen en ik in de achter ons liggende jaren prettig naar elkaar toe gegroeid. Sommigen reken ik nu tot mijn beste Statiaanse vrienden! Nu heb ik weer een klas waarin de leerlingen niet allemaal zeer gemotiveerd zijn om de wiskunde tot zich te nemen. Tja, dat kan gebeuren. De tijd zal leren of ook deze klas en ik nader tot elkaar groeien. Ik mag hopen van wel.

Vandaag (zondag 30 september) werd in de kerkdienst emotioneel melding gemaakt van een ernstig auto-ongeluk twee dagen eerder waarbij ook Christina was betrokken. Als door een wonder is het ongeluk beperkt gebleven tot materiele schade (total loss, dat dan weer wel...) en veel schrik. Een ongeluk als dit komt hier op het eiland heel weinig voor. Natuurlijk werd voor de goede afloop dank aan God betuigd: het is per slot van rekening een kerkdienst op een zeer religieus eiland. Wat je hiervan moet denken mag iedereen natuurlijk voor zichzelf uitmaken. Wat wij hiervan wel heel mooi vinden is de mate waarin menigeen meeleeft en daarvan getuigenis doet in de hechte gemeenschap.

Wel, vandaag is het precies een maand geleden dat onze vorige nieuwsbrief is verzonden. Het is nog net september (morgen al weer oktober, over een week al weer herfstvakantie) dus een mooi moment om deze brief te verzenden. Tot de volgende keer!

Mia en Jan.