Statia, 27 december 2021.

Vrienden,

Op 15 december is het Koninkrijksdag. In Europees Nederland - we hebben het eerder opgemerkt - een dag zonder betekenis. In het Caribisch deel van het Koninkrijk, zowel de landen als Caribisch Nederland, weet menigeen het wel (toegegeven: vooral de ouderen): in 1954 is in de Ridderzaal het Statuut koninklijk ondertekend. Een document waarvan menigeen zich afvraagt of het de tand des tijds kan doorstaan, dan wel dat er toch enig onderhoud aan moet worden gegeven. Of dat het zelfs zomaar kan verdwijnen (nadat wellicht de Grondwet ook enigszins is aangepast). Welke kant het opgaat weten wij natuurlijk ook niet, maar landen die zich zomaar in een avontuur storten buiten het Koninkrijk: het lijkt ons erg onwaarschijnlijk. Ook Aruba kwam er op terug (weet u het nog: in 1986 status aparte met een uitzicht op volledige zelfstandigheid tien jaar erna). Tegelijkertijd spatten de gevoelens binnen de landen soms alle kanten op. Soms zijn geluiden te horen als zouden de zes Caribische eilanden in een Caribische provincie kunnen worden samengevoegd en zo tot Nederland behoren. Dat lijkt anderen weer veel te ver gaan. Zelf zou ik me goed kunnen vinden in de mode waarin de zes eilanden, net als Bonaire, Sint Eustatius en Saba, een eigenstandig publiek lichaam worden met per publiek lichaam een eigen set van "eigen" wetten. Voor het overige is dan de Nederlandse (grond)wet- en regelgeving van toepassing. Maar goed, het laatste woord is erover nog lang niet gevallen en vooralsnog - het is nu 20 december - is er slechts een coalitieakkoord waarin van alles nog alle kanten op kan evolueren.
Wat blijft staan is dat koninkrijksdag in deel van het Koninkrijk een gevierde vrije dag is. En dat geldt dus ook voor de school.

Op 16 december is er de kerstmaaltijd die ons schoolbestuur ons - werknemers van de school - elk jaar aanbiedt. Dit jaar bij Breeze, het nieuwe restaurant van het door Barnhoorn opgezette vakantiepark. Zolang de stroom van internationale (en veel betalende) gasten nog niet op gang is gekomen probeert het consortium te verdienen aan de Statianen. Zo kregen alle bezoekers van deze kerstmaaltijd een "aanbieding" voor het weekend van 16, 17, 18 en 19 december. Voor slechts 191 US dollar per nacht kon worden overnacht als gast van het resort. Wij kozen voor het gratis alternatief: gewoon thuis, twee kilometer verderop. Wij hebben (nog) van niemand gehoord die van dit "geweldige" aanbod gebruik hebben gemaakt.

Op weg naar Breeze spraken wij met elkaar over de mogelijkheid om het contract op school niet te verlengen en gewoon een jaartje eerder dan gepland terug te gaan naar Nederland. De sfeer op het eiland en op school is er - naar onze mening - de laatste tijd niet beter op geworden. Voor de goede orde: het leven hier is nog steeds goed maar de kloof tussen arm en rijk, mede ingegeven door een gelijkvormig lopende kloof tussen lokale bewoners en binnengevlogen Nederlandse consultants (waarbij laatstgenoemde groep natuurlijk zonder verder overleg alles beter meent te weten), er wat ons betreft niet kleiner op is geworden. Kortom, in een halfuurtje waren we er eigenlijk wel uit: met heus wel pijn in het hart gaan we per zomervakantie 2022 terug naar Europees Nederland. Vrijdag 17 december schreef ik mijn directeur en schoolbestuur navolgende brief (nou ja, mailtje):

rosie, etienne, leden van het bestuur,

gisteravond, onder het genot van een overigens uitstekend kerstdiner, hebben mia en ik de knoop doorgehakt.

nadat we hebben bevonden dat de sfeer op het eiland en op school, niet meer dezelfde is, die wij er een paar jaar geleden aantroffen, menen wij er goed aan te doen, het dienstverband als docent bij de gvp-school niet meer te verlengen.

dat betekent dat wij rond de zomervakantie 2022 weer zullen terugkeren naar europees nederland.

graag wil ik nog eens bevestigen, voor zover dat nog niet duidelijk was uit mijn handelen als docent, dat ik een geweldige periode als wiskunde docent heb mogen meemaken.

met veel leerlingen uit het verleden heb ik nog steeds goed contact en met plezier kijk ik terug hoe ik op mijn eigen wijze enige invulling aan het curriculum heb kunnen geven.

onder meer denk ik daarbij aan het scheiden van wiskunde a en b en van klas 4 en 5 (havo) in verschillende klassen (toen ik in 2014 arriveerde werd van mij verondersteld dat allemaal in één klas samen te proppen) ook aan de introductie van wiskunde d aan het wiskunde curriculum (voor de bollebozen in dit vak) heb ik goede herinneringen.

ten slotte heb ik heel plezierige herinneringen aan het cxc wiskunde onderwijs waarbij ik "op mijn eigen wijze" aan differentiatie heb kunnen doen waarbij leerlingen uit lagere klassen toch aan het eindexamen wiskunde (csec) konden deelnemen.

meestal deed ik dat inderdaad op mijn eigen wijze waarbij ik wat minder aandacht besteedde aan toestemming vragen: in mijn optiek telde slechts wat volgens mij het beste was voor de leerling.

de keerzijde van de medaille is dat ik proef dat ik daarmee niet alleen maar goodwill heb gekweekt, zo af en toe komt het geluid tot mij dat collega's dat allemaal maar uitsloverig gedrag vinden. het zij zo.

als docent zal ik in al die jaren wel een buitenbeentje zijn geweest: per slot van rekening heb ik ook een enigszins a-typische achtergrond en ervaring. ook hier geldt: het zij zo.

met veel plezier kijk ik terug op deze acht jaar en het wonen en werken op een kleinschalig (dorps) eiland als sint eustatius is voor ons beiden een bijzondere periode in ons leven (geweest).

natuurlijk heb ik me ook wel met de politiek bemoeid, maar immer was daarbij de insteek dat het statia in de toekomst beter moet gaan (met een betere relatie met den haag).

mede namens mia wens ik iedereen het allerbeste toe voor de toekomst. wij zullen sint eustatius niet vergeten en we komen vast nog wel eens op bezoek.

met vriendelijke groet,

mede namens mia van deelen,

jan meijer.

Wij zijn de dag er op met cruise gegaan en hoe de melding is gevallen: we horen het nog wel (na de cruise). En bovendien: na de kerstvakantie zijn er de examens (voor de vorig jaar gezakten) en ook de testweek voor het kerstrapport komt er weer aan. Kortom, wellicht horen we helemaal niet zoveel en is de zomervakantie voor velen gewoon nog "ver van mijn bed".

Overigens, in onze planning hielden we rekening met een terugkomst in 2023 en ook de verhuur van ons appartement loopt tot augustus in dat jaar. Ervan uitgaand dat onze huurders tevreden doorleven, zullen wij dus een jaartje ergens moeten overbruggen. We komen daar wel uit natuurlijk (bijvoorbeeld met behulp van Funda), maar als iemand een goede en bruikbare suggestie heeft: we houden ons aanbevolen!

Jolly brengt ons zaterdagochtend op om ons naar het vliegveld te brengen en de overtocht naar Sint Maarten verloopt zonder veel problemen. Overdag bivakkeren we onder het genot van een hapje en een drankje bij het Holland House Beach Hotel en omstreeks drie uur gaan we naar de haven om te embarkeren aan boord van de Star Flyer. Op een dag als vandaag merk je toch wel dat reizen niet meer hetzelfde is als voor de pandemie. Het begon natuurlijk al met de vereiste PCR-test die we vrijdag 17 december nog hebben gedaan (met diezelfde middag het resultaat). Deze test is weliswaar niet nodig bij binnenkomst van Sint Maarten maar is wel een vereiste van de organisatie Star Clippers die de zeilcruise met de Star Flyer organiseert. Wel bij binnenkomst van Sint Maarten vereist is een EHAS-certificaat dat je online kunt aanvragen en waarvoor op hun beurt de vaccinatiedocumenten (of de QR-code op de telefoon) benodigd zijn. Gelukkig allemaal redelijk overzichtelijk maar omdat al deze documenten niet te ver van te voren kunnen worden aangevraagd maakt dat je je op het laatste moment nog druk bezig bent met allerhande medische documentatie en bewijsvoering. Goed om een uur of drie melden wij ons dus bij de "vertrekhal" (een grote tent) van de Star Flyer alwaar het proces verder uitstekend geolied verloopt maar waar we toch weer een antigen-test moesten ondergaan met een resultaat waar we een kwartiertje op moesten wachten. Met een soort van golfkarretje werden we tenslotte getransportreerd naar de valreep. Eindelijk onze bestemming bereikt! s-Avonds om een uur of tien zijn we begonnen met de oversteek naar Anguilla, maar toen lagen wij al in bed.

Wij zijn zondag gewoon aan boord gebleven waar menigeen het strand van Anguilla opzocht. Omdat we twee of drie jaar geleden al eens precies deze cruise hebben gemaakt zijn we eigenlijk overal al eens geweest. Ons ging het nu vooral om de ontspanning die zo-n cruise ons brengt. Of we wel of niet van boord gaan (soms met een lastige overstap naar de tender, soms met een wet landing op het strand, en weer terug natuurlijk): het maakt ons niet heel veel uit. Het gaat ons vooral om de week met varen en veel ontspanning. Overigens is er diezelfde maandagavond een soort van receptie voor hen die meer dan eens met de Star Clippers organisatie vaart. Dit is onze derde keer dus wij drinken een glaasje mee. Het blijkt dat er 98 gasten aan boord zijn waarvan er meer dan zestig op de receptie zijn uitgenodigd. In een door corona geplaagde toeristenindustrie is dat voorwaar een prestatie waarop mening collega in de toeristenindustrie jaloers zal zijn.

Maandag krijgen we in de ochtend een briefing (van Peter) over ons verblijf de komende drie dagen nabij de eilanden die bekend staan als BVI (British Virgin Islands). Vandaag, maandag, is dat Jost van Dyke (genoemd naar - inderdaad - een Nederlandse piraat uit lang vervlogen tijden) met weinig meer dan een strand alwaar de bemanning ons vergast op een bbq. Wij blijven aan boord en laten ons de aan boord geserveerde lunch uitstekend smaken.

Later deze middag gaan we een stukje verder: nabij het grotere BVI-eiland Tortola (Sopers Hole). We blijven nog een dag of twee hangen nabij de British Virgin Isles (BVI-s). Een vaarroute langs deze eilanden wordt Sir Francis Drake Channel genoemd. Nabij de British Virgin Isles zijn er ook enkele Amerikaanse Maagden Eilanden, zoals Sint Thomas, Sint Croix en Sint John. Op woensdag Virgin Gorda, Spanish Town and Anegada (BVI-s). Wij vermaken ons uitstekend (en vooral relaxed) aan boord, alwaar in de Tropical Bar de shop aan boord een kraampje vol te kopen kleding uitstalt. Wij kopen natuurlijk ook wat!
Noot: In een lezing aan boord is het ons duidelijk geworden dat de Amerikaanse Maagdeneilanden indertijd gekocht zijn door de Verenigde Staten van de Deense West Indische Compagnie voor 25 miljoen US dollar met de dreiging van WO I op komst en de Monroe doctrine (1823) indachtig waarin de Verenigde Staten zichzelf een beschermende rol toedichtte voor het gehele Westelijk Halfrond.

Het leven aan boord zou je saai kunnen noemen: eten, vegeteren, eten, etc. maar het is ook rustgevend en relaxed. Woensdag doen we een "oversteek" naar Barbuda (nabij Anguilla). We passeren Sint Eustatius op grote afstand. Een praatje van Peter leert ons over het programma en de kapitein legt nog eens uit hoe het zit met snelheden, zeil- en lichtvoering, varen op de motor en verschillende andere scheepsgerelateerde dingetjes. En als we dan nabij Barbuda voor anker liggen is er in de middag het dagelijkse hapje dat onder het genot van een muziekje in de Tropical Bar wordt genoten. Ergens op internet hebben we opgavangen dat het momenteel in Nederland zo rond het vriespunt is: hier zitten we (nog) op comfortabel grote afstand van dat klimaat. Hoe we dat volgend jaar bezien? Wel dat zien we tegen die tijd wel weer...

Vrijdagavond is het kerstavond en in de luwte van Sint Kitts genieten wij van een feestelijk kerstdiner (of: captains dinner) met natuurlijk een stichtelijk toespraakje van de kapitein en een toetje dat feestelijk en in het donker wordt binnengebracht waardoor de vlammetjes op de coupe alaska (of hoe het ook moge heten) goed zichtbaar zijn.

Vanaf Sint Kitts wordt in de nacht doorgevaren naar St Barths: een poeha eiland met giga jachten (al dan niet voorzien van helicopter). De superrijken van deze aarde bivakkeren vaak op dit eiland. Vanaf onze ankerplaats hebben we een redelijk zicht op Sint Eustatius. Op verschillende momenten op de dag (andere lichtval) maken we een fotootjes waarvan we hopen dat de elke foto scherper is dan de voorgaande (en dat is dan natuurlijk niet zo).

Op 26 december liggen we al vroeg in de haven. Een week van varen is alweer voorbij. Overigens een weekje waarin het best nog wel gewaaid heeft (goed om te zeilen maar in de nacht rol je wel bijna je bed uit!) En we zijn niet van boord gegaan dus van een eventueel lastige overstap van en naar een tender hebben we verder geen last gehad.

De avond voor Sint Maarten zijn antigen-testen genomen die bij binnenkomst van Sint Eustatius benodigd zijn (met de aldaar vereiste EHAS-gezondheidsverklaringen). Overdag drinken we koffie en lunchen we wat bij het Holland Beach Hotel. Onze taxichauffeur brengt ons om een uur of drie weer naar het vliegveld. En zo komt ook aan deze vakantie weer een eind.

Op het vliegveld staan Jolly en Ed al op ons te wachten (veel dank!). We worden meteen door Ed naar huis gebracht. Hij keert dan weer terug naar het vliegveld want met onze vlucht is ook de zus en zwager van Jolly (Akkie en Eugene) gearriveerd. Op Sint Maarten maken we kort kennis met elkaar. We zullen elkaar later in de week nog wel zien.

Wel, laten we hopen dat eenieder de kerstdagen (bijna) net zo ontspannen heeft doorgebracht als wij en laat ons vervolgens iedereen een voorspoedig en vooral gezond 2022 toewensen met een jaarwisseling over enkele dagen. En natuurlijk: tot een volgende keer!

Groet,

Mia en Jan.