Sint Eustatius |
cruise: via St. Maarten naar San Juan, St. Thomas, Barbados, St. Lucia, St. Kitts, St. Maarten, vanaf San Juan via St. Maarten weer naar huis
perceptie van de staatkundige situatie van statia
Noot In de fotoalbums wordt komende dagen nog flink geschoond: er staan nog veel dubbelingen in...
Statia, 27 juli 2015.
Vrienden,
De eerste dagen van de schoolvakantie zijn onwennig: zomaar ineens niets meer te doen en collega's vertrekken naar Nederland, Verenigde Staten en waarheen dan ook. Ook het tamelijk intensieve contact met de studenten, met name met de eindexamenkandidaten, is abrupt ten einde gekomen. Beetje lezen, beetje klaslokaal opruimen, beetje sporten en dan zijn we ineens weer een week verder: Carla, zus van Mia, komt ons bezoeken!
Alvorens het zover is zien we het huis Keli Keli (net beneden ons) weer vollopen met inboedel: Maurice (van de marechaussee) en Ingrid zijn het aan het inrichten. Het contract van Maurice is per juli 2015 formeel ingegaan en zo hebben we ineens nieuwe buren. Buren is trouwens een ruim begrip. Tussen ons en Michael en Kathy ligt al gauw een kleine honderd meter, achter ons is er het huis van de Kennedy's, ook op een kleine honderd meter, en dan zijn er nu dus ook Maurice en Ingrid op ruim honderd meter, misschien wel tweehonderd meter. Het is hier allemaal toch wat ruimer van opzet dan in een appartementengebouw in Den Haag.
En dan nog een bijzondere ervaring in de eerste week van de vakantie. Ik heb een vraag aan Maurice die ik op het politiebureau veronderstel. Die is daar niet maar aan het loket heet een keurige mijnheer mij heel netjes welkom: "Dag mijnheer Meijer, wat kan ik voor u betekenen?". Ik kijk ervan op: ben ik inmiddels zo bekend op het politiebureau? Wanneer ik mijn verbazing hierover aan hem voorleg gaat hij verder: "Natuurlijk ken ik u, u bent docent aan de GvP-school". Afijn, na mij enigszins nieuwsgierig gemaakt te hebben, komt de aap uit de mouw. Deze mijnheer is de trotse vader van Lysette, de zojuist geslaagde Havo-student: een van mijn leerlingen. De valedictorian van haar groep: zij had de beste cijferlijst van alle Havo-geslaagden. En zij had, samen met haar klasgenoten/vriendinnen Kentonea en Nadika mijn collega Marielle en mij naar voren geroepen om ons speciaal te bedanken. Kortom, natuurlijk kende deze mijnheer mij! Grappig, nietwaar?!
Vrijdag 10 juli zijn wij aan het lunchen bij het Golden Era hotel om later die middag in het hotelzwembad te badderen. Tijdens de lunch worden we echter gebeld. Blijkt Carla een vlucht eerder te hebben genomen en reeds te zijn gearriveerd. Joepie natuurlijk, niet meer gezwommen en snel naar het vliegveld. Bagage thuis afzetten en genieten van het feit dat het nog de hele middag licht is zodat we vast een eerste kennismakingsrondje over het eiland met haar doen! We eten met zijn drieen bij Blue Bead, praten daarna wat bij op de porch en gaan voldaan naar bed!
Een dag later komt ook Margreth aan op het eiland. Carla en Margreth zijn vriendinnen vanaf lange tijd geleden. Margreth komt geregeld bij ons langs nu ze bij de Rijksdienst Caribisch Nederland op Bonaire werkt en ook Statia en Saba in haar portefeuille heeft. En nu Carla er is, is er meteen een goede aanleiding om het nuttige met het aangename te combineren. Vrijdag vertrekt ze weer en op de tussengelegen dagen eindigt haar werkdag steevast waar de onze normaal gesproken ook eindigt: in zee, bij Scubaqua. Alle dagen gezellig samen gegeten en bijgekletst.
In de week dat Carla met ons samen is, doen we vanzelfsprekend het hele eiland. De Quill wordt beklommen, Venus Bay bezocht, we gaan naar de Bethel Methodist kerk en we bezoeken Lynch Plantation (met de sympathieke Ismael Berkel als beheerder). Een rondrit langs Whitewall, Botanical Garden en The English Plantation, en de dagelijkse boodschappen bij Duggins en de bandenchinees (niet te verwarren met de drempelchinees op de weg naar Whitewall) doen we natuurlijk ook. Na een week kan ze alle belangrijke plekken moeiteloos vinden. Dat moet ook want zondag de 19e vertrekken we via Sint Maarten naar Puerto Rico alwaar we opstappen op de Carnival Liberty. Voor het eerst in ons leven een cruise! Carla heeft de hele week het huis en de auto voor haarzelf!
Noot Maandagavond val ik (Jan) een beetje ongelukkig. Dinsdagochtend - nadat we Eygje bij het vliegveld hebben afgezet voor haar voorlopig definitieve terugreis naar Nederland - ga ik even langs het ziekenhuis waar weliswaar niet met zekerheid een breuk valt waar te nemen op de rontgenfoto, maar waar de dokter het toch raadzaam vindt om de linkerhand in het gips te doen. Vrijdag wordt nog eens een foto gemaakt: geen breuk dus gips er af. Toch wel fijn zo vlak voor onze cruise.
Zondag Na een vliegreis van Statia, via Sint Maarten naar Puerto Rico, brengt een busje van Carnival Cruises ons naar ons verblijf voor de komende week: de Carnival Liberty. Om tien uur in de avond zouden we vertrekken maar om de een of andere reden wordt dat een uurtje later. Inchecken gaat uiterst efficient. Het is wat dat betreft net een fabriek. Dit is dus massarecreatie. We hebben allemaal een plastic kaartje waarmee je alles doet: de deur openen, het kluisje in de hut openen en sluiten en niet in de laatste plaats: betalen voor wat je consumeert (buiten de normale maaltijden natuurlijk, die zitten in de cruiseprijs).
Maandag We arriveren keurig op tijd in Sint Thomas. We wandelen het haventerrein af waar het wemelt van de mensen die iets willen verkopen en nemen de taxi van "Uncle Albert". Hij rijdt ons - en met ons nog een stel uit Trinidad - rond over het eiland en vertelt honderduit: over de Deense periode, de stad Charlotte Amalie is vernoemd naar een Deense koningin en de straten heten nog "gada", over de strategische keuze van Amerika om de Virgin Isles te kopen (om het panamakanaal te kunnen beschermen), over het linkse verkeer (omdat de ezels die de suiker transporteerden dat zo gewend waren), over de verschillende kastelen en andere oude gebouwen, over het vliegveld en de onderzeebootbasis in WOII, en nog veel meer. Op het hoogste punt van het eiland heb je een mooi uitzicht over het eiland en de nabijgelegen eilanden. Omdat alle toeristen naar dit punt worden geleid is er een enorme toeristenmarkt met een keur aan prullaria en drankjes (w.o. de lokale Daiquiri). Om vijf uur vertrekken we weer.
Dinsdag De derde dag blijven we op zee. Eigenlijk heel erg rustig. We brengen grote delen van de dag door in de zon en in de schaduw, in elk geval op het dek rond het kleine zwembad. We zijn daar bepaald niet alleen: het is er heel druk en een gigascherm vertoont beelden van een Amerikaanse nieuwszender en ook van deze of gene show in een theater, elders aan boord. Naast lopen op een loopband in het gymnasium, jog ik ook rondjes rond de schoorsteen. Een ronde is uitgezet en wandelaars en joggers maken hun rondjes (negen rondjes is een mijl, zo staat er op een bordje). Eenmaal weer op ons balkonnetje (ja, ja, onze hut is een buitenhut met balkon) constateren we dat de zon hier nog steeds linksom draait. Vast niet meer zo lang, maar nu nog wel. Dat zit zo. In maart en september staat de zon boven de evenaar. In het voorjaar kruipt de zon steeds verder noordwaarts om op de bekende langste dag in het jaar precies boven de noorderkeerkring te staan. In het najaar is het precies andersom: de zon kruipt zuidwaarts en staat op de in Nederland kortste dag in december precies boven de zuiderkeerkring. Op het zuidelijk halfrond is het zomer wanneer het in Nederland winter is. Tussen de noorder- en zuiderkeerkring geldt dit verschijnsel evenzeer en kan het dus zijn dat je je ergens in juni of juli op het noordelijk halfrond bevindt, maar zuidelijk van de noorderkeerkring. Dan kan het dus zijn dat de zon - relatief gesproken - over het noorden haar baan maakt van oost naar west. Een beweging linksom dus!
Woensdag Deze dag doen we Barbados. Klinkt heel exotisch en vakantie-achtig. De binnenkomst is echter in een grote, onpersoonlijke industriehaven. Eenmaal buiten het terrein is het weer druk met op de toerist gerichte handelswaar en na enig onderhandelen zitten we met een stel Ecuadorianen die al jaren in New York wonen en met twee jongens die oorspronkelijk uit Armenie komen maar inmiddels ca. 35 jaar in Los Angeles wonen, in een taxi. De taxichauffeur heet Antonio en moedigt ons aan om vooral aan te geven wanneer we even moeten stoppen voor een foto. De mooie stranden blijken vooral aan de westkust van het eiland te liggen en zijn veel smaller en dichter op de weg dan je van aanlokkende posters zou verwachten. Een kerkje en wat grotten (waar we overigens niet zijn ingegaan) viel onze rondrit ten deel en al met al bleken onze verwachtingen ten aanzien van het eiland veel hoger dan hetgeen we werkelijk hebben gezien en meegemaakt.
Donderdag Vandaag meren we af op het idyllische eiland Sint Lucia. Gisteravond hebben we geboekt voor een zgn. "4x4 getaway beach". Een beetje offroad het eiland verkennen dus. Dat offroad viel wel mee: een beetje bumpy af en toe, dat wel. Voor de rest werd de mooie excursie uitgevoerd met een tweetal verbouwde pickups waarbij de laadbak zodanig is aangepast dat in langsrichting twee bankjes waren aangebracht tbv de passagiers. Een gids nam ook plaats in de open laadbak en vertelde heel veel over het eiland. Een soort paradijs waar alle tropische vruchten die er maar bestaan, ook werkelijk groeien. De Atlantische kust is een beetje ruig en - net als op Statia en veel andere eilanden in dit gebied - bezaaid met zeewier (waarin weer veel insecten). De Caribische kust kent stranden zoals die horen bij het stereotiepe beeld van de Cariben: witte stranden, palmen en lichtblauw water (of heet dat: azuurblauw?). Terwijl we in zee zijn is er een bootje waar je kokosnoten kunt kopen die vers voor je worden opengeslagen en waar een scheutje rum aan de kokosmelk wordt toegevoegd: caribisch vakantiegevoel zoals het bedoeld is! Terug aan boord spoelen we even het zoute water van ons af en genieten we nog na van deze geslaagde dag!
Vrijdag Vandaag - we zijn inmiddels op Sint Kitts, het buureiland van ons wooneiland Statia - gaan we met de bus mee om naar een toeristisch treintje - voor de liefhebber: met spoorbreedte 40 inch - te worden gebracht. Toeristisch in die zin dat het inmiddels uitsluitend toeristen vervoert maar in feite is het al een heel oude treindienst: vroeger werd er suikerriet mee gebracht van de plantage naar de plek waar het werd verwerkt. De treinreis gaat langs de Atlantische kant naar het noorden (vanwaar een prachtig uitzicht op Statia) en na het ronden van de noordelijke zijde stappen we uit om met een busje verder te gaan langs de Caribische kust terug naar het schip. In het treintje is er een gids (Teddy) die ons van alles vertelt over wat we kunnen zien en hoe her vroeger aan toe ging. De hostess in onze wagon brengt ons wat te drinken en presenteert ons een lokale lekkernij: een mierzoet koekje van rietsuiker, kokos en kaneel. Af en toe moet Teddy even zijn mond houden om een a cappella koortje van drie meiden het "woord" te geven. In de bus vertelt onze chauffeur - James Gardner - honderduit over de wetenswaardigheden van het eiland met al zijn verschillende dorpen dorpen en kerken. Ook vertelt hij over de lokale sportheld Kim Collins die in 2003 wereldkampioen 100 m sprint is geweest. Na vertrek vanuit Sint Kitts varen we langs Statia: wij zwaaien naar Carla die vanaf de porch ons kan zien varen, in de wetenschap dat zij ook naar ons zwaait. De afstand is natuurlijk te groot om elkaar werkelijk te kunnen zien.
Zaterdag Deze dag komen we aan op Sint Maarten. Vandaag geen excursie, we gaan winkelen. Jan koopt wat broeken, shirts en stropdassen bij CottonCool aan de Back Street (een advies van collega Etienne) en Mia koopt een staafmixer bij Penny's (die qua opzet en indeling ons een beetje doet denken aan Duggins op Statia). Op het terras van het Holland House Beach Hotel drinken we wat koffie en facetimen we wat met Mok, die in Belgie zit. In Belgie en in Nederland is het op dit moment stormachtig slecht weer (code rood). Wat een contrast met onze beleving van het weer hier. Na ons vertrek drinken we nog een wijntje alvorens te gaan eten. Hebben we overigens alle cruisedagen gedaan maar dit is de laatste. Nog een nachtje slapen en dan zijn we weer in Puerto Rico.
Zondag Het uitchecken gaat verrassend soepel als je bedenkt dat er toch ruim tweeduizend gasten zijn. Eenmaal van boord gaan we nog even langs het koffietentje dat we in februari ook vaak bezochten, op de Plaza de Armas. Tegen elf uur gaan we met de taxi naar het vliegveld. De vakantie zit er op!
Op onze laatste nieuwsbrief kwam de vraag om de staatkundige situatie van ons eiland eens uit de doeken te doen. Als je hier klikt geef ik hiervan onze perceptie. Nadrukkelijk zeg ik perceptie want ik heb niet de pretentie een foutloos en juridisch doorwrocht college te geven. Daarvoor ontbreekt mij zowel de kennis als de ervaring.
Wel tot zover deze uitgebreide brief. Geniet nog van de vakantie. Doen wij ook. Tot een volgende keer.
Mia en Jan.