Statia, 12 oktober 2020.

Vrienden,

De commotie na de kleine corona-uitbraak als gevolg van onzorgvuldig omgaan met de regels met betrekking tot social distancing door enkele leden van de ziekenhuisstaf en de commissioner is weer enigszins afgevlakt en zitten we rond de drie a vier geinfecteerden op het eiland. Dat is niet zoveel (gelukkig) en als we (ze!) nu eens niet zo gemakkelijk deden met "essential workers" (die niet of nauwelijks in quarantaine gaan, terwijl het werk dat ze doen ons inziens gemakkelijk een quarantaine periode van veertien dagen kan hebben) dan zingen we het nog wel uit tot... Ja, tot hoe lang eigenlijk? Wellicht tot er een vaccin is, maar dat kan nog wel even duren. Kortom, we zitten nog wel even vast op het eiland ;-))

De basisstrategie is "hou het virus buiten het eiland" (er is eigenlijk geen andere strategie). En deze strategie is min of meer succesvol (als je maar niet wat ruimhartig omgaat met de regels) maar de regeringscommissaris jaagt de bevolking wel enige angst aan. Op zichzelf begrijpelijk want je moet er niet aan denken dat onze medische infrastructuur geconfronteerd wordt met een echte uitbraak: dat kunnen ze gewoon niet aan. En we hebben al gezien dat de discipline bij die club gewoon onder de maat is. We moeten het ermee doen. Als gevolg van die angst wordt er bij winkelbezoek gewerkt met mondkapjes en inmiddels is het straatbeeld (zo druk is het niet, gelukkig) redelijk voorzien van voetgangers en automobilisten die zo-n kapje dragen. Bij het boodschappen doen, ontkomen wij er ook niet aan.

Op school valt dit alles reuze mee. Menig docent geeft online les vanaf huis, zelf doe ik dat vanaf school. Er is een klein clubje vaste schoolbezoekers (Rosie, Etienne, Frida, Jolly, Ricardo en ik) en ik bedien mijn klassen vanaf lokaal 23 waar verder geen ander mens dan ikzelf in zit. Bij het lesgeven hecht ik altijd wel aan een bord en krijt en daar heb ik over het algemeen voldoende van. Na de herfstvakantie gaan we weer "echt" naar school met "echte" klassen met "echte" leerlingen. Ik ben benieuwd!

Min of meer spontaan ontstaat een whatsapp-groep "happy hiking". Initiatiefnemer is Etienne en een eerste tocht ging met Jolly, Judith en Clinton (die allen nieuw zijn als docent op de GvP) naar de kraterrand (Quill). Op 26 september is er dan weer een tocht, ditmaal naar "Boven", een heuvel aan de noordkant van het eiland. Ik ga ook mee. Mensen als Brian, Clinton en Alex springen van als klimgeiten van steen naar steen, Etienne en Judith lopen min of meer gemiddeld en tja, dan moet er ook iemand onder het gemiddelde lopen: dat was ik. Ik hijgde als een postpaard en sloot telkens weer bij de groep aan als die weer op het punt stond verder te gaan. Alleen toen we echt "boven" waren hebben we een tijdje gezeten en genoten van het uitzicht. Het was overigens een prachtig mooie wandeling. Op 12 oktober werd de appgroep weer actief: weer naar "Boven" maar nu langs een steil pad, dat, zoals Etienne het zei, eigenlijk geen pad is. Ik heb de uitnodiging maar even voorbij laten gaan, maar na afloop werden er fotos en zelfs een filmpje gedeeld dat toch wel de moeite van het bekijken waard bleek. Zelf heb ik "gewoon" mijn wandeling naar Whitewall gemaakt (over de weg, geen geklim).

Bij gelegenheid van de tienjarige "verjaardag" van 10-10-10 is er een boek uitgegeven dat gratis is te downloaden vanaf koninkrijk.nu. Ook heb ik het boek gevoegd in het menu van statia.nu. Het boek beschrijft een algemene teneur van teleurstelling. Dat zegt misschien ook iets over het niveau van de verwachtingen maar als je het boek leest dan lees ik erg vaak dat het wederzijdse respect ontbreekt. En met wederzijds bedoel ik eigenlijk en voornamelijk dat Nederland zich arrogant opstelt, de regels bepaalt en maar weinig geinteresseerd is in de werkelijke gevoelens en problematiek zoals die aan de Caribische kant van de Atlantische Oceaan worden gevoeld en ervaren. Voor mij was het lezen een feest van herkenning. Tegelijkertijd ook een waarschuwing aan mezelf: ik schrijf geregeld brieven aan de Commissie Koninkrijksrelaties en als ik nu dan zie dat al zolang en zoveel mensen er iets moois van hebben proberen te maken, dan moet ik mijzelf geen illusies maken over een spoedige wijziging daarin. Tegelijkertijd, zo houd ik mij voor, moet dat geen reden zijn om maar niet meer te schrijven.

We rijden een keer naar de winkel om boodschappen te doen. Dat is helemaal nog niet zo gemakkelijk want alles ligt open. Omleiding hier, omleiding daar. Je kunt het je wellicht niet voorstellen maar ook op ons kleine eiland komt de vraag wel eens op "hoe kom ik nu in hemelsnaam van hier naar daar". Maar goed, we zijn in de buurt van Duggins, even nog deze bestelauto voorbij en dan zijn we er, worden we tegengehouden door de chauffeur(s) van deze bestelauto. Nora en Marietza houden ons aan want zij zijn verrassingspakketten aan het rondbrengen voor "ouderen" en, tja, daar blijken wij ook toe te behoren. Marietza maakt nog even snel een foto van deze overhandiging aan Mia. We zijn een beetje overrompeld en verrast. Het is natuurlijk wel een mooi gebaar en ook een mooi pakket maar er zijn mensen die meer te kort komen dan wij (wij komen niets te kort!) Na boodschappen doen bij Duggins gaan we nog even koffie drinken bij Scubaqua (waren we toch al van plan). Marieke en Mike van Scubaqua kunnen ons pakket beter gebruiken dan wij: met deze corona-pandemie met alle reisbeperkingen van dien loopt de duikschool bepaald minder dan in andere jaren dus we laten het pakket bij hen achter.

Dan komt de AOW voor Mia in zicht. In janauri 2021 is het zover. Maar dan moet er eerst iets worden aangevraagd. Dat gaat natuurlijk met formulieren en post. En juist die post is natuurlijk een uitdaging. Als eerste heeft het een tijdje geduurd voor de brief vanuit Nederland uiteindelijk in Sint Eustatius is ontvangen. Wij sturen 2 oktober 2020 een en ander ingevuld weer terug en (volgens de begeleidende brief) moet het formulier op 31 oktober weer zijn ontvangen in Nederland. Voor de zekerheid hebben we foto-s van de formulieren gemaakt, maar laten we maar even afwachten of het allemaal tijdig goed komt. We zijn er inmiddels wel een beetje aan gewend, maar in Europees Nederland is het feit dat de post binnen een dag elders in het land wordt ontvangen wellicht heel gewoon maar met ervaring hier, beschouwen we dat als een grote luxe!

O ja, ons filter bij de waterpomp (water uit de cistern wordt gefilterd alvorens het in huis wordt gebruikt in keuken en badkamer) kent twee mechanische filters die eens in de zoveel tijd moeten worden vervangen. Een derde stap betreft een UV-lamp die bedoeld is om levende organismen in het water te doden. Die UV-lamp is kapot, we hebben een nieuwe besteld. Tot de levering ervan (Amazon, Verenigde Staten) moeten we of water uit flessen gebruiken (een heel gesjouw!) of water koken (dat laatste doen we sowieso elke avond wanneer we aan de thee gaan).

Dan tot slot nog een leuk dingetje. Laatst liep ik naar school en raakte ik aan de praat met Sigfried Carty. Dat is de man die mij al eens voor zijn radio-uitzending heeft geinterviewd. Hij had horen zeggen (tja, zo gaat het op het eiland...) dat ik door Den Haag op mijn vingers getikt zou zijn in verband mijn geschrijf naar het parlement. Ik heb hier hartelijk om gelachen en het gerucht natuurlijk ontkend. Zoiets gebeurt niet, maar wellicht dat sommigen op het eiland dat wel graag zouden zien!

Tot een volgende keer.

Groet,

Mia en Jan.