Statia, 22 oktober 2017.

Vrienden,

Het gewone leven herneemt zich hier op Statia. De orkanen Irma en Maria zijn weer vertrokken en de weersverwachting is genormaliseerd: temperaturen rond de achtentwintig tot eenendertig graden Celsius, matige wind (drie a vier Bft) uit het oosten, best wel vochtig en af en toe een bui. We zitten gewoon weer op de porch (we zitten eigenlijk zowat nooit binnen). Ook op school gaat alles weer zijn gangetje. Dat wil zeggen, er zijn natuurlijk best wel wat lessen uitgevallen vanwege de orkanen en het is nu al weer vakantie (ja, ja: herfstvakantie!). Maar zo hier en daar zijn er ook afspraken gemaakt met leerlingen om in de vakantie nog wat extra les te volgen. Dus we gaan komende week gewoon weer naar school met dat verschil dat de afspraken niet voor negen uur vallen, dus we kunnen het in de ochtend rustig aan doen.
Noot: Als school hebben we ook enkele leerlingen opgenomen die op Sint Maarten niet meer naar school kunnen. Voor sommigen is dat maar voor heel kort: de scholen op Sint Maarten worden immers snel weer opgebouwd.
Noot: We hebben op een avond even geholpen als vrijwilliger bij het sorteren van ingezamelde kleding, bestemd voor het door "Irma" getroffen Sint Maarten. Dit vond plaats in de shelter onder de SDA-kerk.

Dat we de week van de herfstvakantie op het eiland zijn is ook het gevolg van de orkanen. Die hebben het vliegverkeer op Sint Maarten danig in de war geschopt. Sowieso blijkt dat de afhankelijkheid van Sint Maarten ontzettend groot is. De ontwikkelingen van de afgelopen weken maken dat er pogingen worden gedaan deze afhankelijkheid enigszins kleiner te maken. Door bijvoorbeeld ook vliegdiensten van andere maatschappijen en met andere bestemmingen vanaf Statia te overwegen. Hoe het zich precies zal gaan ontwikkelen weten wij natuurlijk ook niet maar een Arubaanse maatschappij schijnt zich te hebben gemeld en ook Insel Air (Curacao) gaat waarschijnlijk vluchten organiseren. Ook de inkoop van goederen geschiedde voornamelijk vanuit Sint Maarten maar winkels overwegen meer en meer in te kopen in St Kitts of in Miami. Maar om terug te komen op onze vakantieweek: het was onze bedoeling (sterker: we hadden al tickets gekocht!) om een paar dagen naar Quito (Ecuador) te gaan waar vriendin Lisbeth woont (nu ze Venezuela heeft verlaten). Maar American Airlines - die ons vanaf Sint Maarten via Miami zou brengen naar Quito en Winair vanaf Statia naar St Maarten hebben de vluchten nog niet hervat dus dat gaat niet door. Inmiddels heeft The Daily Herald gepubliceerd dat vanaf 10 oktober de commerciele vluchten weer langzaamaan zullen worden hervat maar dat is voor ons dus te laat. Ook zouden wij aan het eind van deze week bezoek uit Nederland krijgen maar Elli en Thea hebben van KLM te horen gekregen dat ook hun vlucht is geannuleerd. Een andere keer beter, zullen we maar zeggen. Maar erg jammer is het natuurlijk wel.

ZDiJah en Lenaria hadden een herdenking georganiseerd voor Bas de Haan, de collega die 6 september 2016 op Sint Maarten zo tragisch in een ongeluk verzeild raakte en is overleden. We hebben het eerder opgemerkt maar Bas was zeer geliefd op onze school en zo kwam het natuurlijk bij beide Bas-fans op om exact een jaar na zijn overlijden een walkathon (wandeling) en een cyclethon (fietstocht) te organiseren die omstreeks zeven uur in de avond bij school zou eindigen met een aaneenschakeling van zang, dans en gedichten voor een publiek van leerlingen, ouders en docenten. Maar ja, toen kwam Irma langs: juist op 6 september passeerde zij vlak langs ons eiland en was er van een evenement helemaal geen sprake. Dat evenement is uitgesteld tot donderdag 5 oktober. De uitvoering was zeer geslaagd (een compliment aan de organiserende dames) en zelfs in Nederland is meegekeken: via internet is een lijntje opgezet op Facebook waarmee contact werd gelegd. En zo kwam het dat Frida na afloop thuiskwam en van haar dochter Silke (die in Nederland studeert) hoorde dat ze de herdenking had gezien. De techniek staat tegenwoordig toch voor niets...

Nog even een paar woorden die de orkaan ons heeft bijgebracht. De gevolgen van de orkaan zijn nog lang merkbaar en zo kan het zijn dat mensen spreken over de aftermath van de orkaan. Tja, ook in het Nederlands gebruiken we het woord "nasleep" natuurlijk ook niet elke dag. En op Statia wordt er vanzelfsprekend niet geplunderd maar in het verwoeste Sint Maarten was er wel sprake van winkels die werden leeggeroofd: we spreken dan van looting, dat wisten wij ook nog niet. Ten slotte nog de curfew. Zo lang we in Nederland hebben gewoond hebben we nog nooit te maken gehad met een "avondklok" maar gedurende de orkaanpassage en (delen van) de dagen erna werden we geacht ons niet op straat te vertonen doch thuis te blijven en zo hebben we voor het eerst kennisgemaakt met de "avondklok" die in de praktijk helemaal niet vanzelfsprekend aan de avond is gebonden maar overdag ook gewoon kan gelden. Dit was ingesteld omdat er veel gebroken electriciteitskabels op de grond lagen of laag ervoven hingen. Het energiebedrijf kon op deze manier rustiger en veiliger werken aan herstel.

Het zal er vast wel van komen maar tot op heden zijn we (na de orkanen) nog niet in zee gaan zwemmen. Irma en Maria hebben het strand bij Scubaqua behoorlijk weggeslagen en de zee is slechts bereikbaar via een grote verzameling stenen. Met name voor Mia is dat niet echt comfortabel. We hebben het eenmaal geprobeerd en dat is ook wel gelukt maar vooralsnog wachten we maar tot er weer wat meer zand is aangespoeld. En dan zijn wij nog lokale klanten van Scubaqua: de vakantieduikers moeten hun weg naar ons best wel mooie eiland (het is een waar duikersparadijs!) weer weten te vinden en niet uitwijken naar orkaanvrije concurrenten!

Het is ook al weer een paar weken geleden maar op een gegeven moment - we zaten binnen vanwege de orkaan - vloog er een schim voorbij ons. Het bleek een vleermuisje te zijn dat naar binnen was gevlogen. Die beestjes doen weinig kwaad (ze eten voornamelijk insecten) maar om ze nu in huis te hebben, dat leek ons toch niet fijn. Maar uit zichzelf weten ze de weg naar buiten kennelijk niet zo heel gemakkelijk te vinden. We hadden de slaapkamers al gesloten zodat het beest "ergens" in de woonkamer zou moeten zijn toen we toch maar zijn gaan slapen. De volgende ochtend bleek het beestje te slapen, hangend met zijn nageltjes aan de mazen van onze hordeur. Het zijn nachtbeesten dus eigenlijk was de ochtend een soort bedtijd voor de vleermuis. Wij schoven een snijplank achter hem en een pannetje over hem heen en zo namen we hem mee naar buiten waar we hem weer loslieten. Hij bleek best nog wel vast te slapen want hij viel pardoes op de grond om daar verder te slapen. Maar een halfuurtje later bleek hij toch verdwenen te zijn.

Dan nog wat overlijdensberichten. De oma van Akifah en de opa van Lenaria - beide zijn havo-5 leerlingen van mij - zijn overleden dus we hebben ook weer twee begrafenisdiensten bijgewoond. De beide grootouders kennen wij zelf niet persoonlijk maar ze hebben voor de kinderen wel het nodige betekend (als opvoeder), zeker in de periode dat hun respectievelijke moeders veel aan het werk en aan de studie waren.

De laatste dag voor de herfstvakantie eindigde met een soort "happy hour": een verzameling activiteiten voor de leerlingen als inleiding op de vakantie. In lokalen werd gezumbaad (is zumba-en een werkwoord?) er werden nagels gelakt, spelletjes (schaken, dominoen, etc.) gedaan en buiten werd er muziek gemaakt en basketbal gespeeld.

In de herfstvakantie doen we niet zo veel. Jan gaat naar school om zo hier en daar een bijles te verzorgen. En ook een serieus gesprek met een leerling over een vervolgstudie en zo vliegen de vrije dagen voorbij. Dinsdag is het een onverwacht regenachtige dag: niet gewoon een regenbuitje of een wat fellere bui die zo weer over is. Nee, eentje die ons maar moeizaam in de auto deed stappen (we waren op dat moment bij The Old Gin House en de weg oversteken is met al dat stromende water heus geen pretje) en eenmaal thuisgekomen bleek de porch blank te staan. Die krijg je dan wel weer min of meer droog maar met zoveel regen is dat alsof je dweilt met een open kraan. Van pure armoede zijn we maar binnen gaan zitten.

Op donderdag 12 oktober is er een central committee meeting waar Mia natuurlijk naar toe is gegaan. CvP was er niet: hij was bij "gelijkgestemden" op Curacao (gelijkgestemd in de zin van anti-Nederlands en een autonomie-agenda volgend). Bij een presentatie op Curacao - die op video staat - meldt CvP dat de minister van BZK niet moet proberen militairen op Statia af te sturen want hij zou ze doden en verbranden in de straten van Sint Eustatius. Alsof we hier in Somalië wonen: een aantal jaar geleden werden in Mogadishu Amerikaanse militairen vermoord en als trofee door de straten gesleurd. Er zijn Kamervragen over gesteld in Den Haag en in Nederland op het nieuws geweest. We zijn benieuwd naar de ontwikkelingen. Een van de ontwikkelingen is een publiek woord van excuus (Clyde op de radio). Naar onze mening meent hij hier niets van en is het alleen bedoeld om de gemoederen tot rust te brengen (alsof excuses aanbieden een vrijbrief is tot welk handelen dan ook...). Een andere ontwikkeling is een protestpetitie, georganiseerd door Lenaria. Deze aktie wordt gemeld in de krant en valt op bij een lid van de Tweede Kamer.

Zaterdag 14 oktober ga ik weer eens (na lange tijd) duiken. Wanneer Noortje een signaal geeft bedenk ik mij: "welke vis zou ze daar nu mee bedoelen?", maar ze geeft daarmee aan dat deze stenen zijn omgegooid door de woeste zee als gevolg van de recente orkanen.

Donderdag 19 oktober is er een Island Council Meeting en op de agenda staan de uitlatingen van CvP in Curacao. Maar - hoe kan het ook anders - dat punt is van de agenda weggestemd omdat het de leidende coalitie (w.o. CvP) onwelgevallig is. Strikt genomen is CvP niet in de positie om te stemmen (omdat het over hem gaat) maar - verbaas u nergens meer over - als het gaat om de meerderheid te halen dan stappen we natuurlijk vrolijk over dit soort ongemakkelijkheden heen. Koos Sneek (eilandsraadslid van de DP) schrijft in Statianews van vandaag (22 oktober) dat hij het eigenlijk niet meer de moeite waard vindt om over dit specifieke voorval te praten. Publiekelijk vraagt hij zich wel af waarheen het moet gaan (quo vadis) met ons mooie eiland. Deze overheid en leidende coalitie voedt met haar handelen eigenlijk alleen maar de tegenstellingen en zet aan tot haat en racisme: het gaat niet meer over de inhoud maar de discussie wordt nu hard en op de man gespeeld. Waarheen dit alles moet leiden? We weten het niet...

Morgen begint op school de SE-week dus de leerlingen gaan weer hard aan de bak. Zeker mijn mentorleerlingen (namelijk van H5) zijn druk op weg naar hun eindexamen dus elk punt telt! Een mooi moment om deze brief af te sluiten. Tot de volgende keer.

Groet,

Mia en Jan.