Statia, 29 maart 2016.

Vrienden,

Dinsdag 16 februari komt Mok (zus van Mia) aan en blijft 2 weken bij ons. Bij aankomst blijkt ze nog steeds ziek, zoals eigenlijk ook al in de periode voorafgaand aan haar vertrek van Schiphol. Zelfs zodanig dat ze een gedeelte van de reis is ondergebracht in de businessklasse. Eenmaal bij ons knapt ze snel weer op.

Ze wandelt mee naar school. Ze maakt ook een wandeling naar Whitewall met mij (we zien het stationsschip van de marine langsvaren) om vervolgens dat stuk in haar eentje te joggen en al joggend terug te keren naar de luchroom Para Mira. Een dag later zetten we haar af bij Annie, "behind the mountain" (aan de weg naar de Botanical Garden) om daarna als een postduif weer terug te keren naar het dorp (op zondag is er een foodsale op het Wilhelminapark, waarbij met name de mensen van Dominicaanse republiek heel gastvrij hun waren gratis aanboden). We maken een ruige wandeling naar Cora Cora, nabij de Botanical Garden en keren via de weg weer terug naar huis. De golven van de zee kunnen haar niet ruig genoeg zijn om er in te duiken. We sluiten haar bezoek af met een etentje bij ons op de porch met Geertruida, Dennis, Etienne (en Silke en Wytze), Kathy en Michael en ook Annie. Annie nodigt ons de dag er op nog uit voor een etentje bij Franky's

1 maart in de ochtend vertrekt Mok alweer. Was vertrouwd en gezellig. Diezelde avond komt Mirjam aan die hier een duikvakantie heeft gepland. Ze maakt zeven duiken en ziet daarbij een fantastische onderwaterwereld met o.m. haaien, schildpadden, roggen, een morene en heel veel klein grut. Haar laatste duik is bij het wrak van de Charlie Brown. In deze week haalt ze ook haar nitrox-brevet. Natuurlijk maken we ook een rondje eiland en eten we bij Blue Bead, Old Gin House en bij Fay.

Na drie weken bezoek is het nu weer rustig, gewoon samen. In de week van 10 maart heeft iedereen het over het weer. Het regent, het is (relatief) koud. Ook wij zitten een paar avonden binnen: op de porch is het onbehaaglijk fris en bovendien waait alles onder je handen vandaan. De neiging bestaat een trui aan te trekken en de thermostaat wat hoger te zetten. En we hebben helemaal geen centrale verwarming, dus ook geen thermostaat!

De paasvakantie nadert. Het derde schoolexamen staat voor de deur en de nodige toetsen moeten worden gemaakt. Al sinds onze komst in 2014 hou ik de gewoonte in stand om bij de examens (zowel de schoolexamens als de centrale examens) van mijn examen-leerlingen (havo 4 en 5) in mijn vak (nu dus niet alleen wiskunde maar ook economie) een stropdas te dragen. Het heeft allemaal toch iets speciaals, ook voor mij.

Na de Pasen begint voor de eindexamenkandidaten de periode van examenvoorbereiding: een spannende periode voor zowel de zwoegende en soms twijfelende leerling als de bij deze leerlingen betrokken docenten. Alles globaal herhalen, veel oefenen met oude examens en het steeds weer benadrukken dat er goed moet worden gelezen, er correct moet worden afgerond (als er staat "in vier decimalen" dan moet je niet volstaan met slechts twee) en dat je de beschikbare tijd goed moet verdelen.

Er staat aangegeven hoeveel punten een goed antwoord oplevert: de beginvragen zijn vaak inleidend van aard en leveren slechts weinig punten op (maar die dragen wel bij aan het totaal!) terwijl de moeilijkere vragen juist meer punten opleveren. Bij deze moeilijkere vragen vooral alle te nemen tussenstappen vermelden (bv de instellingen van de rekenmachine) en niet slechts het eindantwoord (dit eindantwoord levert - mits het correct is - vaak niet meer dan een enkel punt op). Ik hamer er doorlopend op: het beschrijven van de strategie om een probleem op te lossen (dus het benoemen van alle tussenstappen) is vele malen belangrijker dan slechts het eindantwoord. Extreem gezegd: het is zonder meer mogelijk om te slagen voor een centraal examen wiskunde zonder een enkel correct eindantwoord!

Terug naar nu en deze week: dinsdag 15 maart horen plotseling een geluid alsof er een stuk karton meedraait met het rechter voorwiel. Blijkt het loopvlak gewoon van de band afgesleten te zijn. Nog nooit zoiets gezien. Anthony Hooker legt er met groot gemak (en met behulp van professioneel gereedschap) een nieuwe band omheen. Dit dingen zijn kennelijk tubeless, wisten we niet...

Zaterdag 19 maart, enkele minuten voor half acht. Wij liggen nog in bed en kijken elkaar aan omdat wij beiden van elkaar denken "lig nu toch eens stil". Het is net of iemand heel hard aan het bed schudt. Blijkt het een heuse aardbeving te zijn geweest met een sterkte 6 (Richter) op zo'n 200 kilometer hier vandaan in noordoostelijke richting, ergens in de oceaan op een kilometer of veertig diepte.

Op de vrijdag in de paasvakantie (25 maart) beklim ik de berg Boven. Daartoe gaan we - Etienne, Jelmer, Geertruida en Jan - eerst naar Venus Bay en achter de enorme boomstam die er dienst doet als zitbank gaan we naar boven. We nemen in het begin niet de eenvoudigste weg, zo blijkt op de terugweg. In een eerdere wandeling zag ik Dennis als een soort berggeit: ogenschijnlijk onvermoeibaar springend van steen naar steen. Maar ook bij deze wandeling blijken mijn wandelgenoten ogenschijnlijk zo veel gemakkelijker de berg op te gaan dan ik. Is berggeit de norm en zit ik er onder? Of moet ik misschien toch wat meer aan mijn conditie werken?

Nadat woensdagmiddag met een plof onder de motorkap het koelwatersysteem van onze Ford in een keer leegliep, hadden we dus even geen transport (en dat is best lastig als je tegen een berg aan woont: naar beneden lukt wel maar lopend terug de berg op...). Gary gebeld en die kwam diezelfde namiddag nog even langs (waarna hij mij nog even naar school bracht vanwege een jubileum van dhr. Berkel). Gary zou de volgende dag de auto ophalen en op de brug in zijn garage bekijken wat er moest gebeuren. Dat ophalen ging best bijzonder: de auto starten en een klein beetje gas geven en daarna meteen weer de motor afzetten (immers geen koeling) en vervolgens alleen maar sturen en remmen tot aan garage Brown aan toe (op de weg naar Whitewall, bergafwaarts). Zaterdagmiddag hadden we de auto weer terug, voorzien van een nieuwe waterpomp.

In de middag van Paaszondag gaan we naar Michael en Kathy: die hebben weer een feestje georganiseerd. Iedereen neemt wat te eten of te drinken mee en met zijn dertienen was het weer een heel gezellige avond! Het grappige was dat een aantal van de gasten wat Nederlands spraken. Met name de Amerikaanse Pat en Shelley viel onze bewondering ten deel. Zij wonen permanent op Statia en vinden dat zij ook Nederlands moeten kunnen spreken en willen dan graag dat wij Nederlands met hen praten. Het is geen eenvoudige taal en een uitdrukking als "de stoute schoenen aantrekken" heeft wel wat toelichting nodig. Bovendien gaan we vaak uit gewoonte en ongemerkt toch heel snel over in het Engels. Voor ons een goede oefening begrijpelijk Nederlands te spreken. Als iemand nederlandse luisterboeken heeft en/of als mp3 bestand kan aanleveren: graag!

Pasen is traditiegetrouw een feest op het eiland: langs de weg aan zee (vanaf het restaurant in aan- of verbouw (al sinds wij hier zijn) Smoke Alley tot aan Scubaqua is het een drukte van belang. Al dagen tevoren geven families met lint en paaltjes aan "hier gaan wij zitten met de Paasdagen". En ook op het strand voor Scubaqua is het een beetje "klein Scheveningen". Erg gezellig, zo hier en daar een foodsale (o.a. die van de Bethel Methodist Church: daar hebben wij lekker gegeten) en veel muziek. Althans, veel geluid, en hard ook! Soms resoneert je hele lichaam mee.

Dinsdag nog even genieten van de laatste dag van de paasvakantie en dan begint de laatste etappe van dit schooljaar. Tot een volgende keer!

Mia en Jan.

Noot:Van Google heb ik begrepen dat mijn favoriete foto-albums van Picasa het in de modernisering hebben moeten afleggen tegen Google-foto's. Dit is de eerste nieuwsbrief waarin ik gebruik maak van dit Google-foto's. Als iemand problemen ervaart met de foto's dan hoor ik dat wel. Eens kijken hoe we eventuele probleempjes de volgende keer het hoofd kunnen bieden.

Sint Eustatius